Naburige rechten  

HvJ EU 8 september 2022, IEF 20948, IT 4064, IEFbe 3539; C-716/20; ECLI:EU:C:2022:643 (RTL Television tegen Grupo Pestana en Salvor) Geding over het zonder voorafgaande toestemming van RTL ter beschikking stellen van de uitzendingen van een RTL-zender in de door Grupo Pestana en Salvor geëxploiteerde hotelkamers. Het Hof is verzocht om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen:
1) Moet het begrip ‚doorgifte via de kabel’ in artikel 1, lid 3, van [richtlijn 93/83] aldus worden uitgelegd dat het niet alleen betrekking heeft op de gelijktijdige uitzending door een omroeporganisatie van een uitzending van een andere omroeporganisatie, maar ook op de gelijktijdige, integrale doorgifte via de kabel aan het publiek (al dan niet door een omroeporganisatie) van een eerste uitzending van radio- of televisieprogramma’s die voor ontvangst door het publiek bestemd zijn?
2) Is de gelijktijdige doorgifte van satellietuitzendingen van een televisiezender, via de coaxkabel, door middel van in hotelkamers geïnstalleerde televisietoestellen, te kwalificeren als een ‚doorgifte’ van die uitzendingen in de zin van artikel 1, lid 3, van [richtlijn 93/83]?

Beantwoording van de prejudiciële vragen:

Ktr. Rb. Gelderland 20 juli 2022, IEF 20861; ECLI:NL:RBGEL:2022:3641 (eisers tegen gedaagde) Eiser 1 is de enige organisatie in Nederland die toestemming heeft verkregen tot het als bedrijf zonder winstoogmerk bemiddelen inzake het muziekauteursrecht. Eiser 2 is aangewezen als rechtspersoon die exclusief belast is met de inning en verdeling van de in artikel 7 WNR bedoelde vergoedingen. Gedaagde heeft een café waar hij muziek laat horen aan publiek. Eisers vorderen een veroordeling tot betaling van bedrag van € 1.072,71, gebaseerd op de licentieovereenkomst die zij met gedaagde hebben voor het afspelen van muziek in zijn café. Gedaagde betwist dat hij deze overeenkomst heeft gesloten met eisers. Ook geeft hij aan dat zijn café al 2 of 2,5 jaar gesloten is door de coronamaatregelen en vanwege gezondheidsredenen. Hij meent dat hij de gevorderde licentievergoeding dus niet hoeft te betalen. De kantonrechter oordeelt dat niet aannemelijk is geworden dat gedaagde de licentieovereenkomst heeft opgezegd. Hij is dus verplicht de verschuldigde licentievergoeding te betalen. Het door eisers gevorderde bedrag komt echter niet overeen met de facturen. De kantonrechter veroordeelt gedaagde tot betaling van het verschuldigde bedrag aan licentievergoeding dat uit de facturen voortvloeit en wijst het meer of anders gevorderde af.  

HR conclusie A-G 24 juni 2022, IEF 20844; ECLI:NL:PHR:2022:625 (DLZ tegen Sena en Buma) DLZ heeft Sena en Buma in 2018 gedagvaard. Zij vorderde dat de rechtbank voor recht zou verklaren dat in de gemeenschappelijke woonkamers geen sprake is van openbaarmaking van muziek. De kantonrechter wees de vordering af en oordeelde dat er sprake was van een ‘openbaarmaking’ in de zin van de Aw en de Wnr, [IEF 17981]. Tegen dit oordeel heeft DLZ hoger beroep ingesteld. Het hof heeft het vonnis van de kantonrechter bekrachtigd en heeft de vorderingen DLZ afgewezen [IEF 19852]. Vervolgens is door DLZ beroep in cassatie ingesteld tegen dit arrest.

Rb. Midden-Nederland 18 mei 2022, IEF 20741; C/16/524202 / HL ZA 21-190 (Spec tegen Universal) Het welbekende nummer 'Rampeneren' van The Partysquad, Ali B. en Yes-R uit 2006 staat in deze zaak centraal, waarbij Spec verwijt dat Universal inbreuk maakt op haar naburige rechten door het nummer als een single te exploiteren. Voorafgaand hebben Spec, Universal en Goodlife in 2006 een overeenkomst gesloten, waarbij Spec het uitsluitende recht verkreeg om het nummer te exploiteren en dat Goodlife het recht verkreeg om het nummer te exploiteren als onderdeel van een eigen album. Vervolgens staat de vraag centraal of het gebruik maken van het nummer binnen een eigen album op een platform als Spotify kan worden gezien als het zelfstandig exploiteren van het nummer? De rechtbank oordeelt van wel, indien men het nummer kan vinden door direct op het nummer te zoeken. In dat geval is er sprake van zelfstandige exploitatie. Ook benadrukt de rechtbank dat er alternatieve mogelijkheden beschikbaar zijn wat betreft de exploitatie van het nummer, waardoor geen inbreuk wordt gemaakt op het recht van Spec.

Vzr. Rb Rotterdam 24 maart 2022, IEF 20637, IT 3883; ECLI:NL:RBROT:2022:2518 (Brein tegen DFN) DFN is een internet-accessprovider en beheerder van een glasvezelnetwerk. De klanten van DFN maken/maakten gebruik van BitTorrent-indexeringswebsites (hierna: de platforms), waarop torrents worden geüpload. Torrents zijn bestanden die meta-informatie bevatten over zich op de computers van de gebruikers bevindende bestanden, zoals mediabestanden, welke auteursrechtelijk en/of nabuurrechtelijk beschermde werken kunnen zijn. Brein vordert DFN te bevelen de toegang van haar klanten tot de platforms te blokkeren. De voorzieningenrechter oordeelt dat nu gesteld noch gebleken is dat DFN hiervoor ondraaglijke en/of onredelijke offers moet brengen wordt aangenomen dat de blokkade slechts een marginale en daarmee en aanvaardbare aantasting van haar vrijheid van ondernemerschap is die niet in de weg staat aan het bevelen van een dergelijke blokkade. De toegang tot de platforms moet dus worden geblokkeerd.

HvJ EU Conclusie A-G 15 juli 2021, IEF 20633, IEFbe 3413, IT 3879; ECLI:EU:C:2021:613 (Republiek Polen tegen Europees Parlement) De zaak gaat over artikel 17 van Richtlijn 2019/790. Polen wil lid 4 sub b en c van dit artikel nietig verklaard hebben en subsidiair het hele artikel. Dit omdat het in strijd zou zijn met de in artikel 11 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest) neergelegde rechten op vrijheid van meningsuiting en van informatie die gebruikers van deeldiensten genieten.

Rechtbank Limburg 16 maart 2022, IEF 20604; C103/270406 / HA ZA 19-56 1 (BREIN tegen Leaper en Growler) Vier bedrijven en hun twee bestuurders zijn aansprakelijk voor de schade door hun verkoop van tv-boxen, IPTV-abonnementen en links naar illegale IPTV. De twee bestuurders en hun BV's Leaper, Growler, Ultimo en DitisTV stonden aan het hoofd van tientallen webshops waarmee zij inbreukmakende handel dreven. Illegale IPTV bestaat uit ongeautoriseerd aanbod van duizenden tv-kanalen met (live-)uitzendingen, sport, film en series voor rond de 10 euro per maand.

Rechtbank Den Haag 16 februari 2022, IEF 20555; ECLI:NL:RBDHA:2022:1215 (Sena tegen NVCR) Geschil over hoogte billijke vergoeding op grond van artikel 7 WNR. Zoals ook in het tussenvonnis [IEF 20311]  is aangekondigd, wordt de Geschillencommissie Auteursrecht benoemd als deskundige. Deze Geschillencommissie krijgt overeenkomstig artikel 24 Wtcb1 gelegenheid om advies uit te brengen over de hoogte van de billijke vergoeding zoals die tussen Sena en NVCR c.s. vastgesteld moet worden. De commissie wordt gevraagd een onderzoek in te stellen en antwoord te geven op de volgende vragen:

Ktr. Rechtbank Rotterdam 17 september 2021, IEF 20442; ECLI:NL:RBROT:2021:12969  (Buma en Sena tegen gedaagde) Het geschil ziet op de vraag of gedaagde door Buma en Sena gevorderde bedragen voor het muziekgebruik over 2020 is verschuldigd. Volgens gedaagde zijn er geen licentieovereenkomsten met Buma en Sena tot stand gekomen. Het bestaan van de overeenkomst voor wat betreft Sena komt niet vast te staan en de vorderingen van Sena worden afgewezen. Gedaagde doet een beroep op artikel 6:258 BW (het leerstuk van de onvoorziene omstandigheden) omdat zijn winkel als gevolg van de coronamaatregelen een groot deel van 2020 gesloten is geweest en hij in die periode geen muziek openbaar heeft gemaakt. Dit beroep treft geen doel. Er is geen sprake van een fundamentele verstoring van het evenwicht van de overeenkomst vanwege een coulance-creditering en het onvoldoende concreet maken van het sluiten van de winkel. De vordering van Buma wordt toegewezen.

HR 12 november 2021 12 november 2021, IEF 20328; ECLI:NL:HR:2021:1668 (Organisatoren tegen Sena) Zie ook de Conclusie P-G [IEF 19986]. Sena is een stichting die de rechten en vergoeding regelt van muziekanten en producenten. Het gaat in deze uitspraak om de vaststelling van de op grond van art. 7 lid 1 WNR bedoelde billijke vergoeding door organisatoren van dance evenementen. De Hoge Raad verwerpt het beroep. Het oordeel van het hof [IEF 18593] dat het redelijk is om uit te gaan van een aandeel Sena-repertoire van 60%, is de uitkomst van een zo goed mogelijke schatting. Er bestaat geen aanleiding tot het stellen van een prejudiciële vraag aan het Hof van Justitie van de Europese Unie. Het hof heeft tot uitgangspunt genomen dat tussen de “ticketprijs” en de “prijs per bezoeker” geen recht evenredig verband bestaat. Dit oordeel is, gelet op het deskundigenbericht van de Geschillencommissie, waarin de “ticketprijs” en de “prijs per bezoeker” los van elkaar worden vastgesteld, niet onjuist of onbegrijpelijk.