Octrooirecht  

De beslagen zijn volgens de voorzieningenrechter onrechtmatig, primair omdat Abbott in de verzoekschriften voor de verloven tot beslag heeft nagelaten te vermelden dat zij optrad als gevolmachtigde van de octrooihouder Abbott GmbH & Co KG.

Ook op andere gronden kunnen de beslagen niet in stand blijven. Ofschoon de drempel voor het toestaan van de conservatoire bewijsmaatregelen in artikel 1019 e.v. Rv volgens de voorzieningenrechter lager dient te worden gelegd dan de aannemelijkheid van de (dreiging tot) inbreuk in en kortgeding procedure, is aan deze lagere drempel niet voldaan. Abbott heeft onvoldoende bewijs overgelegd van mogelijke inbreuk door Teva.

Als derde reden dat de beslagen dienen te worden opgeheven overweegt de voorzieningenrechter dat Abbott niet tijdig een procedure ten principale heeft aangevangen. De vorderingen van Abbott in conventie zijn om niet te beschouwen als een “hoofdzaak” in de zin van artikelen 1019 ev. jo. 700 lid 3 Rv. In de eerste plaats, omdat deze artikelen volgens de voorzieningenrechter aldus dienen te worden uitgelegd “dat een inbreukprocedure bedoeld is als “hoofdzaak” en niet slechts een procedure volgens artikelen 1019a jo. 843a Rv, zoals in conventie in dit kort geding is ingesteld (…)”.

In de twee plaats had deze inbreukprocedure, gelet op artikel 50 lid 6 TRIPs een bodemprocedure, en geen kortgeding moet zijn. De voorzieningenrechter overweegt in dit kader (r.o. 5.7):

“De voorzieningenrechter laat nog daar dat artikel 1019i Rv voorschrijft dat binnen redelijke termijn een hoofdzaak wordt aangevangen als bedoeld in artikel 50 lid 6 TRIPs. Hoewel voor een gewoon conservatoir beslag een kortgedingprocedure een eis in de hoofdzaak kan vormen, kan dit niet gelden voor de onderhavige (bewijs)beslagen. Volgens jurisprudentie van het HvJ EG (16 juni 1998, C-53/96, Hermès) immers dient het Nederlandse kortgeding zelf reeds te worden beschouwd als een voorlopige maatregel in de zin van 50 TRIPs, waarmee niet zou stroken indien datzelfde kortgeding in het kader van de beslaglegging zou worden beschouwd als een procedure ter beslissing ten principale in de zin van datzelfde artikel. Nu Abbott geen bodemprocedure is gestart binnen de termijn die de verlofrechters hebben bepaald (voor zover dit al als een termijn in de zin van 50 lid 6 TRIPs moet worden gezien) noch binnen de termijn van 31 kalenderdagen dan wel 20 werkdagen als genoemd in 50 lid 6 TRIPs, en nu Teva e.a. hebben verzocht om opheffing van de beslagen, valt ook om die reden het doek voor de gelegde beslagen.”

De vorderingen Abbott worden afgewezen. De vorderingen van Teva in reconventie worden toegewezen, onder veroordeling van Abbott in de proceskosten van Teva van in totaal 91.993,00 Euro, waarbij een rol speelt dat Abbott zelf 132.000 Euro aan advocaatkosten had gevorderd en de advocaatkosten van Teva door Abbott niet zijn betwist. Abbott zal ook niet blij zijn met de dwangsom van 75.000 Euro per dag die is verbonden aan de diverse bevelen  in reconventie. 

Lees het vonnis hier.

Volgens Vercoelen zouden partijen nader zijn overeengekomen dat Cuckoo Company de octrooiaanvraag aan Vercoelen zou overdragen tegen betaling van de kosten van de aanvraag. Cuckoo Company beroept zich onder meer op de ontbinding van de tussen partijen gesloten overeenkomsten.

Volgens de voorzieningenrechter spitst de discussie tussen partijen zich toe op de vraag of voldaan is aan de gestelde voorwaarden voor betaling en of de vorderingen aldus opeisbaar zijn geworden.

Gekeken wordt naar de voorwaarden die door partijen per brief zijn afgesproken.  Bij betaling van Euro 37.500 door Vetus (een onderneming die een licentie op het octrooi wil) aan Inno Nautique en  na goedkeuring van de tank door het ECB, zou Inno Nautique direct alle achterstallige posten, patentkosten en meerwerkfactuur aan Cuckoo voldoen en zou het octrooi worden overgedragen.

Cuckoo Company toont aan dat Vetus in januari/februari aanzienlijke bedragen heeft betaald aan Inno Nautic. Volgens Vercoelen zien de voorwaarden niet op de betalingen die ten tijde van het aangaan van de nadere overeenkomst al door Vetus waren verricht, maar op nadere van Vetus bedongen betalingen. Hiervan is volgens de voorzieningenrechter niet gebleken.

Vooralsnog gaat de voorzieningenrechter ervan uit dat aan de voorwaarden van betaling door Vetus is voldaan en dat in ieder geval de facturen opeisbaar waren. Reeds op grond van het uitblijven van betaling van deze twee facturen was Cuckoo Company in beginsel gerechtigd haar eigen verplichting tot overdracht van het octrooi op te schorten en nadien op die grond de overeenkomst tussen partijen te ontbinden. De voorzieningenrechter wijst de vorderingen af.

Lees het vonnis hier.

Het verweer van Strategene concentreert zich op de stelling dat er een reële (serieuze), niet te verwaarlozen kans bestaat dat het octrooi van Applera zal worden herroepen. Stratagene betwist niet dat haar systemen de kenmerken bevatten van de ingeroepen conclusies van het octrooi. Strategene voert de volgende drie gronden aan waarom volgens haar de conclusies van het octrooi bij voortzetting van de oppositieprocedure alsnog zullen worden verworpen: strijd met artikel 76 (1) EOV, gebrek aan nieuwheid in het licht van een proefschrift van Otten en D30, en gebrek aan inventiviteit, ook in het licht van het voornoemde proefschrift.

Stratagene cs. hebben zich op het standpunt gesteld dat het octrooi welke berust op een afgesplitste aanvrage een uitbreiding van de materie ten opzichte van de eerdere aanvraag meebrengt, hetgeen in strijd is met artikel 76 lid 1 EOV. De Grote Kamer van Beroep heeft op dit punt geoordeeld (G 1/05) dat afgesplitste aanvragen mogen worden aangepast tijdens de procedure en weer tot de oorspronkelijke materie uit de moederaanvraag worden beperkt. De afgesplitste aanvragen zijn alsdan geldig ingediend ook als ze uitbreiding van materie ten opzichte van de eerdere aanvraag meebrengen. De Voorzieningenrechter oordeelt dat in het licht van deze beslissing van de Grote Kamer van Beroep niet zonder meer aannemelijk is dat de voortgezette oppositie wegens strijd met artikel 76 lid 1 EOV alsnog zal worden vernietigd.

Het proefschrift van Otten wordt voorshands door de Voorzieningenrechter niet als nieuwheids- dan wel inventiviteitsschadelijk beschouwd.

Het kort geding is als het gaat om bewijslevering niet de meest passende procedure. Onder deze omstandigheden kon de Voorzieningenrechter niet anders dan aanhaken bij de eerdere beslissing van de Technische kamer van Beroep op dit punt. D30 wordt dan ook niet als schadelijk voor de nieuwheid gezien, aangezien het niet beyond reasonable doubt vaststaat dat het document openbaar toegankelijk is gemaakt.

Het bovenstaande voert de Voorzieningenrechter tot de conclusie dat Stratagene cs. inbreuk maken op het octrooi van Applera.

Het grensoverschrijdend verbod wordt afgewezen daar Applera niet inzichtelijk heeft gemaakt dat het octrooi in al de landen waarover het verbod zich moet uitstrekken is gevalideerd, en nog minder heeft zij duidelijkheid verschaft over in welke omvang het octrooi in die landen geldt. Voorshands gaat de Voorzieningenrechter ervan uit dat alleen in Nederland een akte van gedeeltelijke afstand is ingeschreven.

Ook het verbod op indirecte inbreuk wordt afgewezen omdat Applera onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de door Stratagene geleverde hulpstoffen geschikt en bestemd zijn voor toepassing van het octrooi.

De kosten die zijn gemaakt door Applera ten aanzien van de bewijsbeslagen worden wel toegewezen, ondanks dat inbreuk niet door Stratagene is betwist. Ten tijde van de beslagen was er immers voor Applera reden om rekening te houden met een fundamenteel inbreukverweer.

Lees het vonnis hier. Eerder bericht bewijsbelsagen: IEF 4219 (22 juni 2007).

De rechtbank doet nu uitspraak in het beroep dat HBG heeft ingesteld, tegen de ongegrond verklaring van het bezwaar. De discussie draait om artikel 63 van de Rijksoctrooiwet 1995 (ROW1995). Dit artikel luidt:

1- Een octrooi vervalt geheel of gedeeltelijk wanneer de octrooihouder geheel onderscheidenlijk gedeeltelijk afstand doet.

2- De afstand geschiedt door de inschrijving van een daartoe strekkende akte in het octrooiregister. Het bureau schrijft de akte niet in zolang er personen zijn, die krachtens in het octrooiregister ingeschreven stukken rechten op het octrooi of licenties hebben verkregen of rechtsvorderingen, het octrooi betreffende, hebben ingesteld en deze personen tot de afstand geen toestemming hebben verleend.

Wat is nu de juiste uitleg van de term "rechtsvorderingen, het octrooi betreffende", uit lid 2? Valt hier ook een nietigheidsvordering onder, dan is de weigering van het OCN terecht. HBG meent echter dat de wetgever alleen rechtsvorderingen bedoeld heeft die voortvloeien uit het belang het octrooi in stand te houden. De rechtbank overweegt echter dat voor een beperkte uitleg van het begrip "rechtsvorderingen het octrooi betreffende" geen grond bestaat. Het OCN heeft daarom terecht het verzoek tot inschrijving van de akte van gedeeltelijke afstand geweigerd.

Het beroep wordt ongegrond verklaard. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Lees de uitspraak hier.

Een publicatie in de G-standaard is volgens de rechtbank in ieder geval niet gelijk te stellen met een advertentie. De G-standaard is primair een hulpmiddel bij het onder meer bestellen en leveren van geneesmiddelen, in plaats van een platform voor het aanbieden van geneesmiddelen. De publicatie van een geneesmiddel in de G-standaard is volgens de rechtbank dus eerder aan te merken als een voorbereidingshandeling voor het leveren van een geneesmiddel dan als een aanbod van het geneesmiddel. De rechtbank concludeert aldus in conventie:

“4.6. Gelet op de aard van de G-standaard, de beperkte duur van de publicatie van generiek Ondansetron daarin vóór de expiratiedatum van EP 266, en de uitdrukkelijke vermelding dat Pharmachemie generiek Ondansetron niet vóór 25 juni 2006 zou verhandelen, moet enerzijds worden geconcludeerd dat die publicatie het exploitatiemonopolie van Glaxo niet, althans niet wezenlijk kan hebben aangetast. Anderzijds staat vast dat Pharmachemie een niet met het octrooi van Glaxo strijdig belang had om generiek Ondansetron vanaf de expiratiedatum van EP 266 te verhandelen, dat de publicatie van generiek Ondansetron in de G-standaard daarvoor noodzakelijk was, dat die publicatie niet eerder is gepubliceerd dan noodzakelijk was en dat Pharmachemie de gebruikers van de G-standaard uitdrukkelijk heeft gemeld dat zij generiek Ondansetron niet vóór 25 juni 2006 zou verhandelen. In het licht hiervan brengt een redelijke wetsuitleg mee dat het enkele gegeven dat de informatie uit de G-standaard van juni 2006 enige weken voorafgaand aan de expiratiedatum van EP 266 beschikbaar was niet moet worden aangemerkt als het aanbieden van generiek Ondansetron in de zin van artikel 53 lid 1 ROW 1995, althans niet als het voor een of ander aanbieden in de zin van dat artikel. De rechtbank zal de vorderingen van Glaxo derhalve afwijzen.”

In reconventie voert Pharmachemie aan de het octrooi van Glaxo nietig is omdat Glaxo geen aanspraak zou kunnen maken op voorrang op grond van een Britse octrooiaanvrage. Uitgangspunt bij de beoordeling van het betoog van Pharmachemie is dat Glaxo ingevolge artikel 87 lid 1 EOV aanspraak kan maken op voorrang indien de Britse aanvrage dezelfde uitvinding betreft als het Europese octrooi. Daarvan is sprake indien alle essentiële kenmerken van de uitvinding op zodanige wijze worden geopenbaard in de Britse octrooiaanvrage dat de vakman deze kan toepassen.

Volgens de rechtbank komen inderdaad alle essentiële kenmerken van het Europees octrooi terug in de Britse aanvrage. Ook het betoog van Pharmachemie dat de Britse octrooiaanvrage de uitvinding niet op zodanige wijze beschrijft dat de vakman deze zal kunnen toepassen, treft naar het oordeel van de rechtbank geen doel. De stelling dat de octrooiaanvrage geen informatie bevat over de dosis en de wijze van toediening, vindt geen steun in de feiten. Ook kan niet worden volgehouden dat het vaststellen van de werkzame verbinding een “undue burden” is. Ten slotte is ook nog door Pharmachemie aangevoerd dat het octrooi niet nawerkbaar zou zijn. Dit betoog is volgens de rechtbank onvoldoende gemotiveerd.

De rechtbank neemt dan ook de geldigheid van het Europese octrooi van Glaxo aan.

De werkelijke proceskosten in conventie komen, na verrekening met betrekking tot het nietigheidsverweer,  voor rekening van Glaxo (ongeveer € 20.000). Pharmachemie wordt veroordeeld in de proceskosten betrekking hebbend op de reconventie (ongeveer €40.000).

Lees het vonnis hier.