Auteursrecht  

Prejudicieel gestelde vragen aan HvJ EU 27 juli 2017, IEF 17179; IEFbe 2372; C-516/17 (Der Spiegel). Auteursrecht. Persvrijheid. Via MinBuZa: Verzoeker is sinds 1994 lid van de Duitse Bundestag en is auteur van een manuscript waarin hij pleit voor gedeeltelijke decriminalisering van geweldloze seksuele handelingen door volwassenen met kinderen, maar zich tegelijkertijd uitspreekt tegen volledige afschaffing van de zedenwetgeving. Het essay werd in 1988 gepubliceerd in boekvorm, als bijdrage aan een bundel. Het verscheen onder pseudoniem en in een door de redacteur gewijzigde versie. Bij brief van 05.05.1988 beklaagde verzoeker zich er bij de redacteur over dat de strekking van zijn artikel ten gevolge van de zonder zijn toestemming in de tekst aangebrachte wijzigingen was veranderd en verzocht hij hem om, in het kader van de distributie van het boek, de lezer daarop attent te maken in een mededeling van de uitgever – tevergeefs. Nadat hij in de daaropvolgende jaren herhaaldelijk was bekritiseerd voor de uitlatingen in zijn bijdrage aan dat boek, stelde verzoeker op 18.09.2013 het manuscript ter beschikking aan verschillende krantenredacties om aan te tonen dat het voor publicatie in boekvorm was gewijzigd. Hij gaf die redacties evenwel geen toestemming voor publicatie van de teksten. In plaats daarvan stelde hij op 20.09.2013 het manuscript en de in het boek verschenen bijdrage als download ter beschikking op zijn website, waarbij op elke bladzijde diagonaal de volgende tekst was aangebracht: “IK DISTANTIEER MIJ VAN DEZE BIJDRAGE…”. De bladzijden van de bijdrage aan het boek bevatten daarnaast het volgende opschrift: “VOOR DEZE TEKST IS GEEN TOESTEMMING GEGEVEN. DE TITEL EN DELEN VAN DE TEKST ZIJN VERDRAAID TEN GEVOLGE VAN DE VRIJE BEWERKING DOOR DE REDACTEUR.”

HR 6 oktober 2017, IEF 17164; ECLI:NL:HR:2017:2569 (Imation Europe tegen Stichting de Thuiskopie) Auteursrecht. Thuiskopie. Zie eerder: Conclusie P-G. Imation is importeur van blanco gegevensdragers en is gehouden tot afdracht van thuiskopievergoeding ex artikel 16c Aw. De afdracht is gestaakt voor levering aan zakelijk gebruik (commercial channel), dat zich onderscheidt van haar consumer channel. Met een beroep op verrekening is afdracht geheel gestaakt. De rechtbank stelt de Hoge raad prejudiciële vragen over aan wie restitutie van teveel betaalde thuiskopieheffing toekomt [IEF 16637]. Antwoord Hoge Raad: In het Nederlandse stelsel van thuiskopievergoeding komt (ook) de betalingsplichtige het recht toe om een vordering tot terugbetaling van te veel betaalde thuiskopieheffing in te stellen, ongeacht op welke grondslag die vordering berust. 

Rechtbank Gelderland 16 augustus 2017, IEF 17161; IT 2366; ECLI:NL:RBGEL:2017:4544 (WD Groep tegen Schuman Incasso) WD Groep ontwikkelt maatwerksoftware. Schuman Incasso heeft de opdracht gegeven voor de ontwikkeling van een gebruikersportal. Webdesigning heeft de applicatie Twiga ontwikkeld en heeft daarbij gebruik gemaakt van het Flat Flamingo Content Management System. Partijen hebben een 'Akte verlenen gebruiksrecht maatwerksoftware' opgesteld. Schuman Incasso heeft de overgedragen maatwerksoftware van Twiga verwijderd en een back-up van de applicatie met Flat Flamingo teruggeplaatst. WD Groep vordert Schuman Incasso iedere inbreuk op auteursrechten van Arda Investments met betrekking tot Flat Flamingo te staken. WD Groep stelt op grond van een licentieovereenkomst tussen haar en Arda Investments het recht te hebben op te treden tegen voornoemde inbreuk op het auteursrecht van Arda Investmens. De rechtbank wijst de vorderingen af. Het auteursrecht op de CMS software is niet overgedragen aan Arda Investments. Arda Investments heeft geen handhavingsrechten ten aanzien van Flat Flamingo en kon daarom geen volmacht geven aan WD Groep. De vorderingen in reconventie worden ook afgewezen. Schuman Incasso is als mede-auteursrechthebbende van Twiga nog geen exclusief rechthebbende op het auteursrecht van Flat Flamingo. Aan haar komen geen handhavingsrechten toe en kan zij WD Groep niet verbieden om Flat Flamingo voor andere programma's te gebruiken.

Vzr. Rechtbank Den Haag 6 oktober 2017, IEF 17162; ECLI:NL:RBDHA:2017:11361 (Multivac Sepp Haggenmüller tegen Mk Gilze) Multivac SH is een fabrikant van verpakkingsoplossingen en is houdster van de Multivac-merken. MK Gilze verkoopt gebruikte Multivac-machines. Vanaf november 2016 heeft Multivac in de markt door MK Gilze gereviseerde Multivac-machines aangetroffen die niet aan de veiligheidseisen voldoen van Multivac. MK Gilze heeft erkend dat zij heeft gehandeld in Multivac-machines die zonder toestemming in de EER in de handel waren gebracht. Deze parallelimport houdt zij al gestaakt. Kan Multivac zich verzetten tegen verhandeling van de Multivac-machines die oorspronkelijk door Multivac in de EER in de handel zijn gebracht? Zo lang MK Gilze duidelijk maakt dat zij en niet Multivac de machines heeft gereviseerd ziet de voorzieningenrechter niet in waarom dit schadelijk zou zijn voor de reputatie van Multivac. De vorderingen worden afgewezen.

Vzr. Rechtbank Amsterdam 5 oktober 2017, IEF 17160; IEFbe 2365; ECLI:NL:RBAMS:2017:7285 (De Pizzabakkers tegen echtpaar pizza-restaurant) Merkenrecht. Auteursrecht. Beide partijen exploiteren een pizza-restaurant. Pizzabakkers hebben het beeldmerk 'de Pizzabakkers' gedeponeerd voor pizza's, deeg en restauratie. De logo's van beide partijen zijn in het zwart-wit vormgegeven, met in de schep de tekst. De merken stemmen begripsmatig overeen omdat beide logo's een pizza-schep hebben met daarin de naam van de pizza-maker. Er is geen auditieve overeenstemming. De voorzieningenrechter oordeelt dat er een zekere mate van overeenstemming is, maar dat deze beperkt van aard is. Dat de logo's dezelfde totaalindruk zou achterlaten is discutabel. Gedaagden gebruiken het logo alleen voor hun bezorgservice en niet voor het restaurant. Pizzabakkers hebben geen bezorgservice. Gezien de beperkte overeenstemming tussen beide logo's is direct of indirect verwarringsgevaar niet aan de orde. De vorderingen van Pizzabakkers worden afgewezen. 
 

Rechtbank Rotterdam 4 oktober 2017, IEF 17155; ECLI:NL:RBROT:2017:7560 (Track Innovations tegen Vijverberg Medical Consultants) Schadebegroting ten gevolge van IE-inbreuk. Rechtbank Rotterdam heeft op 15 februari 2017 [IEF 16628] bepaald dat het verzuimsoftwareprogramma 'Track Verzuim' zich door de samenstelling en complexiteit kwalificeert als werk. In aanzienlijke mate zijn auteursrechtelijk beschermde elementen overgenomen in programma D-care. De rechtbank verklaart voor recht dat de D-care programmatuur een auteursrechtelijke verveelvoudiging is van de Track Verzuim programmatuur en dat met aanschaf en gebruik van de D-care software een inbreuk is gemaakt. Vijverberg wordt veroordeelt tot vergoeding van de door Track geleden schade tot een bedrag van €25.825,- per jaar over de periode januari 2006 tot eind augustus 2010. 

Rechtbank Den Haag 4 oktober 2017, IEF 17149; ECLI:NL:RBDHA:2017:11363 (Stichting Leenrecht tegen Gereformeerde Gemeente Nederland te Barneveld) De GGNB beheert een bibliotheek. Stichting Leenrecht vordert dat uitleningen door de GGNB kwalificeren als uitlening in de zin van art. 12 Aw. De stichting stelt dat de bibliotheek niet is vrijgesteld van de betaling van leenvergoeding omdat het voor publiek toegankelijk is. GGNB voert aan dat de bibliotheek uitsluitend toegankelijk is voor een groep leden die tot het kerkgenootschap behoort, dus niet openbaar is. Het HvJ heeft bepaald dat onder 'publiek' in de zinsneden 'mededeling aan het publiek' een onbepaald aantal potentiële ontvangers wordt verstaan, waarbij sprake is van 'personen in het algemeen' en dus niet personen die tot een private groep behoren. De rechtbank oordeelt dat het begrip 'publiek' ruim moet worden uitgelegd. De personen die toegang hebben tot de bibliotheek behoren niet tot een private groep, zoals een familie- of nabije kennissenkring, en er is sprake van een vrij groot aantal personen (ruim 3600 leden). Onvoldoende is het standpunt van GGNB dat zij een strikt toelatingsbeleid hanteert en dat haar leden een hechte gemeenschap vormen. De bibliotheek is een voor het publiek toegankelijke instelling. De uitleningen zijn uitleningen in de zin van art. 12 lid 3 Aw. GGNB is leenvergoeding verschuldigd aan Stichting Leenrecht. Het beroep op de vrijstelling voor onderwijsinstellingen slaagt niet. Enkel een instelling waarbij onderwijs de enige activiteit is moet worden aangemerkt als een van vergoeding vrijgestelde instelling. GGNB organiseert catechetisch onderwijs, maar houdt zicht in de eerste plaats bezig met andere kerkelijke activiteiten. 
 

Vzr. Rechtbank Limburg 8 september 2017, IEF 17146; IT 2358 (Stichting BREIN tegen Usenet-uploader) Ex parte beschikking. Gerekwestreerde heeft op grote schaal auteurs- en nabuurrechtelijk beschermde werken wekelijks geüpload naar het Usenet en openbaar gemaakt door links te publiceren via het forum waarvan hij de administrator is die toegang verschaffen tot de geüploade content. Hierdoor maakt de uploader inbreuk op de auteurs- en naburige rechten van de rechthebbenden wier belangen door BREIN worden behartigd. De voorzieningenrechter gebiedt de inbreuk op auteursrechten te staken en gestaakt te houden onder last van een dwangsom van €2.000,- per dag met een maximum van €50.000. Inmiddels is er een schikking getroffen met de uploader van €5.000,-.  

Conclusie AG HvJ EU 7 september 2017, IEF 17142; IEFbe 2356; IT 2356; ECLI:EU:C:2017:649; C‑265/16 (VCAST Limited tegen R.T.I. SpA) Privékopie-exceptie. Richtlijn 2000/31/EG. Richtlijn 2001/29/EG. VCAST biedt via internet een systeem aan waarmee alle tv-programma’s van belangrijke Italiaanse zenders als video kunnen worden opgeslagen (‘cloud computing’). RTI stelt onrechtmatigheid van de activiteiten van VCAST. Zij wijst op haar zowel Italiaans- als EU-wettelijk geregelde exclusieve recht op het economisch gebruik van de werken die zij via haar netwerken uitzendt (en de daaruit voortvloeiende rechten). VCAST stelt dat haar activiteiten overeenkomen met het verhuren van een video-opnamesysteem op afstand. Dit is volgens de Italiaanse wet tegen billijke vergoeding toegestaan. Ook het Unierecht zou hieraan niet in de weg staan zolang sprake is van een forfaitaire vergoeding aan de rechthebbenden. RTI stelt dat lidstaten is toegestaan het maken van een privékopie mogelijk te maken onder de voorwaarde van een billijke compensatie en alleen in het geval dat de reproductie door een natuurlijk persoon voor eigen gebruik en zonder commercieel oogmerk wordt verricht. Het gaat om een uitzondering die dan ook strikt moet worden uitgelegd. Het toestaan van reproduceren met commercieel oogmerk zou dan ook in strijd zijn met EU-recht. Conclusie AG:

Artikel 5, lid 2, onder b), van richtlijn 2001/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2001 betreffende de harmonisatie van bepaalde aspecten van het auteursrecht en de naburige rechten in de informatiemaatschappij, moet aldus worden uitgelegd dat deze bepaling in de weg staat aan een nationale regeling op grond waarvan het is toegestaan om zonder toestemming van de rechthebbenden van de auteursrechten een online opnamedienst aan te bieden voor op het grondgebied van die lidstaat vrij beschikbare, langs terrestrische weg uitgezonden televisie-uitzendingen, wanneer de aanbieder van die dienst, en niet de gebruiker ervan, het terrestrisch uitgezonden signaal ontvangt aan de hand waarvan de opname wordt gemaakt.

Vzr. Rechtbank Amsterdam 20 september 2017, IEF 17128 (Studio Maks tegen Edita Tokyo) Persoonlijkheidsrechten, art. 25 Aw. Beide partijen zijn architecten die gezamenlijk hebben deelgenomen aan een prijsvraag. Over het bijbehorende project is een artikel in de tijdschriften GA Document en GA Japan gepubliceerd waarin het bureau van gedaagde centraal staat en geen aandacht wordt besteed aan de rol van eiser. Ook in een door GA verspreide nieuwsbrief wordt gedaagde steeds genoemd en eiser niet. Eiser vordert GA te verbieden de exemplaren van de tijdschriften in hun huidige vorm te verspreiden. Zij stelt dat in de publicaties inbreuk is gemaakt op haar persoonlijkheidsrechten omdat haar naam niet vermeld wordt. De vordering wordt afgewezen. In de GA publicaties wordt in de colofon wel de namen van beide partijen vermeld. Wat betreft het artikel waarin nauwelijks aandacht wordt besteed aan eiser oordeelt de voorzieningenrechter dat dit een redactionele keuze is die tot de vrijheid van de redactie behoort, welke door art. 25 Aw niet kan worden beperkt.