Alle rechtspraak  

Stichting Wildzoekers deelt Keesie mee dat zij de door Keesie ontworpen huisstijl en logo nog slechts zal gebruiken tot februari 2006, zijnde in haar visie de afloopdatum van de gebruikslicentie. Keesie stelt dat de gebruikslicentietermijn van één jaar is ingegaan in september 2004 en vordert betaling voor de verlenging van de gebruikslicentie. Daarnaast vordert Keesie een verklaring voor recht dat Wildzoekers inbreuk maakt op haar auteursrecht en eist zij nakoming van de overeenkomst van overdracht van de auteursrechten aan Wildzoekers tegen vergoeding.

Volgens de rechtbank is tussen partijen niet overeengekomen wanneer de licentie ingaat en evenmin wat zou gelden na één jaar. De rechtbank hanteert als ingangsdatum van de licentie de oprichting van Stichting Wildzoekers in februari 2005. “4.2. (…) Dit ligt ook voor de hand. Het gaat hier niet om vergoeding van ontwikkelingskosten, maar om een gebruiksvergoeding. Het is niet goed denkbaar dat een nog niet bestaande (rechts)persoon reeds een vergoeding verschuldigd zou zijn voor het aan die (rechts)persoon gebonden gebruik van een nog niet bestaand werk (…)”.

Ten aanzien van de vermeende auteursrechtinbreuk oordeelt de rechtbank dat “4.3. (…) Wildzoekers een nieuwe huisstijl en logo heeft laten ontwikkelen en op de comparitie heeft Keesie niet weersproken dat Wildzoekers zelf het gebruik van de ontwerpen van Keesie heeft gestaakt vóór 1 februari 2006, dus vóór het aflopen van de licentieperiode van één jaar. Keesie heeft daarbij toegegeven dat de nieuwe stijl geen inbreuk maakt op haar auteursrecht (…)”.

De door Keesie gevorderde veroordeling tot nakoming van de overeenkomst tot overdracht van de auteursrechten en vergoeding daarvoor wordt afgewezen, omdat Wildzoekers de door Keesie ontworpen huisstijl en haar logo feitelijk niet heeft overgenomen en de overeenkomst geen verplichting tot overname van de intellectuele eigendomsrechten inhoudt (4.6).

Interessant is de overweging van de rechtbank ten aanzien van de gevorderde volledige proceskostenvergoeding op grond van de Handhavingsrichtlijn: “4.8. (…) De volledige proceskostenveroordeling van de Handhavingsrichtlijn is vooral gegeven voor piraterij en andere gevallen van opzet en kwade trouw. Daarvan is in dit geval geen sprake. Het gaat hier om een spaak gelopen samenwerking met auteursrechtelijke facetten tussen niet commercieel ingestelde organisaties (…)”.

Lees het vonnis hier

 “4.3. De voorzieningenrechter (…) is voorshands van oordeel dat de brochures van Van Tellingen auteursrechtelijk zijn beschermd. Het navolgende wordt overwogen. De brochures van Van Tellingen kenmerken zich door een aantal opvallende elementen. Op de rechterzijde van de omslag van de brochures is een gedeelte van een meubelstuk afgebeeld. Voorts wordt steeds op een pagina een produkt afgebeeld met daarnaast een pagina in een monoklour, de zogenaamde volvlak methodiek. De monokleurige pagina correspondeert vrijwel steeds met de kleur die is geplaatst in of rond het gefotografeerde meubelstuk. De monokleurige pagina’s en de fotografische  pagina’s waarop de diverse meubelstukken staan afgebeeld volgen elkaar steeds op een bepaalde wijze op, waarbij eerst een monokleurige pagina links met rechts een fotografische pagina is afgebeeld en vervolgens op de volgende pagina links een fotografische pagina en rechts een monokleurige pagina. In het midden van de monokleurige pagina is vrijwel steeds in het wit de naam van de producent aangebracht. Onderaan de monokleurige pagina wordt hoofdzakelijk in het zwart meer informatie verschaft over het afgebeelde meubelstuk. Tenslotte is de vorm van de brochure van Van Tellingen vierkant, Luppes hebben aangevoerd dat de diverse elementen uit de brochure van Van Tellingen op zichzelf reeds bekend waren. Luppes hebben ook een aantal brochures in het geding gebracht waarin de afzonderlijke elementen dan wel de door Van Tellingen toegepaste technieken zijn terug te vinden.

Het feit dat Van Tellingen gebruik heeft gemaakt van elementen die reeds bekend waren betekent echter nog niet dat er geen sprake kan zijn van een oorspronkelijk werk in de zin van de auteurswet. Het gaat immers om de combinatie van de door Van Tellingen toegepaste elementen en de diverse keuzes die zij daarbij heeft gemaakt. Uit de door Luppes in het geding gebrachte brochures kan niet worden afgeleid dat eenzelfde combinatie van elementen reeds eerder is toegepast. De voorzieningenrechter is voorshands dan ook van oordeel dat juist deze combinatie van elementen maakt dat de brochure een oorspronkelijk karakter bezit en het persoonlijk karakter van de maker draagt.

4.4. Vervolgens dient de vraag beantwoord te worden of Luppes ook daadwerkelijk inbreuk hebben gemaakt op het auteursrecht van Van Tellingen. Daarbij is van belang te beoordelen of de brochures van Luppes zijn te beschouwen als een verveelvoudiging in de zin van artikel 13 Auteurswet van de brochures van Van Tellingen. Daarvan is sprake indien er auteursrechtelijk relevante elementen in de brochure van Luppes zijn overgenomen oftewel ontleend. Daartoe dienen de twee brochures met elkaar te worden vergeleken. Daarbij valt op dat Luppes evenals Van Tellingen een monokleurige pagina combineren met een fotografische pagina, waarbij een kleur van de fotopagina correspondeert met de monokleurige pagina. Luppes passen bij deze zogenaamde volvlak methodiek dezelfde volgorde toe als Van Tellingen. Ook centreren Luppes de naam van de producent in het wit in de monokleurige pagina en gebruiken zij daarbij dezelfde lettergrootte als Van Tellingen. Voorts hebben Luppes evenals Van Tellingen op de omslag van de brochure aan de rechterkant een gedeelte van een meubelstuk afgebeeld. Tenslotte hebben Luppes evenals Van Tellingen gekozen voor dezelfde vorm, namelijk vierkant en heeft de brochure van Luppes nagenoeg dezelfde afmetingen.

Van de zijde van Luppes is ter zitting ook erkend dat bij het maken van de brochure ‘Design, designed for you” de brochure van Van Tellingen als voorbeeld is gebruikt. Luppes stellen zich echter op het standpunt dat de brochures desondanks toch voldoende van elkaar verschillen. De voorzieningenrechter kan Luppes hierin echter niet volgen. Weliswaar zijn er ook verschillen tussen de beide brochures waar te nemen, echter van belang zijn de totaal indrukken van beide brochures en deze vertonen een zodanige gelijkenis dat voorshands dient te worden aangenomen dat er sprake is van een verveelvoudiging.

Het verbod op schending van haar auteursrecht wordt toegewezen. Kosten worden gecompenseerd, omdat eiser weliswaar in haar hoofdvordering in het gelijk wordt gesteld, maar de eveneens substantiële nevenvorderingen (afgifte, rectificatie etc.) alle worden afgewezen.

Lees het vonnis hier.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat het ontwerp van de LIFEHAMMER auteursrechtelijk is beschermd. “4.4. (…) Aangenomen moet worden dat bij het ontwerp van de LIFEHAMMER een aantal persoonlijke en niet objectief bepaalde keuzes zijn gemaakt die uiteindelijk hebben geresulteerd in een veiligheidshamer met een eigen oorspronkelijk karakter die het stempel van de maker draagt. Uit de door beide partijen overgelegde afbeeldingen van andere in de markt verkrijgbare veiligheidshamers blijkt dat een veiligheidshamer niet (noodzakelijkerwijs) het uiterlijk hoeft te hebben van de LIFEHAMMER om aan de (gebruiks)functies van een dergelijk product (…) te kunnen voldoen.”

Autovision stelt dat de vormgeving van de LIFEHAMMER is verworden tot een onbeschermde stijl, met andere woorden: verwatering van auteursrechtelijk werk. De rechter gaat hier niet in mee en oordeelt: “4.5. (…) Nog daargelaten dat naar aanleiding van het arrest HR 8 september 2006, LJN AV3384 [Benetton/G-Star - IEF], allerminst communis opinio bestaat over de conclusie dat in genoemd arrest de verwatering van werken in het auteursrecht door de Hoge Raad is erkend, gaat de stelling van Autovision ten onrechte voorbij aan het uitgangspunt dat oorspronkelijkheid aan de hand van omstandigheden op het tijdstip van schepping van het werk, en niet ex nunc dient te worden beoordeeld. Het feit dat allerlei veiligheidshamers tegenwoordig elementen zouden vertonen die gelijken op de elementen van de LIFEHAMMER betekent immers niet dat het ontwerp ten tijde van de schepping niet origineel kon zijn.”

De voorzieningenrechter concludeert dat sprake is van auteursrechtinbreuk. “4.8. (…) De totaalindruk van de SOSHAMMER stemt overeen met de totaalindruk van de LIFEHAMMER, zodat dientengevolge ontlening wordt verondersteld. Autovision heeft voorts niet aannemelijk gemaakt dat van onlening geen sprake is, temeer nu de SOSHAMMER afkomstig is van een onderneming van de zoon van H.Lechner [de ontwerper van de LIFEHAMMER-IEF].”

De rechter wijst het door LSP gevraagde EER-grensoverschrijdende verbod, zonder overwegingen over het auteursrecht in andere lidstaten van de EER,  toe: “4.9.(…) Nu in het algemeen een grensoverschrijdend verbod tot de mogelijkheden behoort en Autovision de vordering (...) op dit punt niet heeft weersproken zal deze in die zin worden toegewezen.”
Autovision wordt eveneens veroordeeld tot betaling van de volledige proceskosten op grond van art. 1019h Rv.

Lees het vonnis hier.

“4.4. (…) Door Brass en Boom is niet bestreden dat de klassieke standaard kelk/bokaal een stijl betreft die niet voor auteursrechtelijke bescherming in aanmerking komt. De rechthoekige (platte) vorm van varen valt eveneens, zo heeft Zarex voldoende aannemelijk gemaakt, reeds geruime tijd als een bepaalde stijl aan te merken en is derhalve evenmin auteursrechtelijk beschermd. Voorts is door een combinatie van de klassieke kelk/bokaa] stijl en de rechthoekige (platte) stijl (een zogeheten optelling van stijlen) de auteursrechtelijke bescherming niet te bereiken.

Wellicht zou op grond van een toevoeging van andere essentiële kenmerken aan deze combinatie van stijlen auteursrechtelijke bescherming kunnen toekomen, doch daarvan is ten deze geen sprake. Bovendien zou zulks aan Zarex en Loods 5 het aanbieden van de klassieke vaas in rechthoekige (platte) vorm niet kunnen worden ontzegd. Nu de Alu Baroque nagenoeg uitsluitend beperkt blijft bij een toepassing van de klassieke standaard kelk/bokaal in rechthoekige (platte) vorm, is van een mogelijke auteursrechtinbreuk ook reeds op die grond geen sprake. Aldus kan de vordering op grond van schending van auteursrecht niet worden toegewezen.”

Ook van slaafse nabootsing is geen sprake: “4.5 (…) Hoewel er gelijkenis bestaat tussen de vazen (er wordt nu eenmaal gebruik gemaakt van dezelfde stijlen)is er geen sprake van in detail kopiëren, zoals door Brass en Room is gesteld. (…) De vazen vertonen derhalve de nodige verschillen.”

De voorzieningenrechter wijst de vorderingen af en veroordeelt Brass & Boom in de proceskosten van beide partijen.

Lees het vonnis hier.

Van der Meulen stelt dat aan de Dragonfly geen auteursrechtelijke bescherming toekomt, omdat deze jurk geen werk van letterkunde, wetenschap of kunst is. De rechtbank gaat aan deze stelling voorbij omdat uit de wetsgeschiedenis en jurisprudentie genoegzaam blijkt dat het auteursrecht mede bedoeld is om het uiterlijk van producten met een gebruiksfunctie te beschermen (zie artikel 10 lid 1 sub 11 Aw en HR 15 januari 1988, NJ 1988, 376). Vervolgens oordeelt de rechtbank dat aan de Dragonfly wel degelijk auteursrechtelijke bescherming toekomt. Eigen waarneming van de rechtbank leidt tot het oordeel dat de Dragonfly voldoende specifieke en bijzondere kenmerken – wat betreft de kleurencombinaties, materialen, versierselen en vormgeving – vertoont die, in onderlinge samenhang bezien, de conclusie rechtvaardigen dat de jurk een eigen oorspronkelijk karakter heeft dat het persoonlijk stempel van de maker draagt. Het verwateringsverweer – de vormgevingselementen van de Dragonfly zouden door veelvuldig gebruik en grootste navolging tot een onbeschermde stijl zijn verworden – van Van der Meulen is niet voldoende onderbouwd en wordt door de rechtbank terzijde gelegd. De principiële vraag of verwatering in het auteursrecht mogelijk is, blijft dan ook onbeantwoord.

De rechtbank is van mening dat de gelijkenis tussen de beide jurkjes zo groot is dat inbreuk op het auteursrecht wordt aangenomen. Hierdoor hoeft de vraag of er tevens sprake is van slaafse nabootsing – bij gebrek aan belang – niet te worden beantwoord.

Het conservatoire beslag is volgens de rechtbank een maatregel in de zin van artikel 50 TRIPS c.q. artikel 260 Rv en komen te vervallen, omdat Lucy Locket niet tijdig de eis in de hoofdzaak heeft ingesteld. Een kort geding is niet zo’n eis in de hoofdzaak. De kosten voor dit beslag komen dan ook niet voor rekening van Van der Meulen.

Lees het vonnis hier.